Leeuwarder
Courant: 22 oktober 2001, Tips over de uitvaart in toneelstuk Grou
Begraven
of cremeren? Donor-codicil? „De meeste mensen hebben het daar nooit over gehad",
zegt Gerdie Harmsen van Yarden uitvaartverzekeringen-
en verzorging uit Meppel. Met het toneelstuk 'Zet mij maar bij het grof vuil'
wil Yarden de dood beter bespreekbaar maken. „Ik snap dat de titel schokkend kan
zijn, maar het is echt een kreet uit de praktijk", zegt Harmsen. „Mensen
hebben hun zaken omtrent de uitvaart vaak erg slecht geregeld". Nabestaanden
kampen met veel vragen." Het toneelstuk confronteert de toeschouwers daarmee,
hoopt Yarden. De première is vanavond in hotel Oostergo in Grou. Het toneelstuk
wordt voorlopig alleen in Friesland opgevoerd. Het idee is afkomstig van een Friese
medewerker van Yarden. Verschillende
kranten: 23 oktober 2001, Pleidooi voor steunpunt hulp bij zelfdoding
(GPD)
- Huisartsen die patiënten helper bij zelfdoding, hebben zelf ook steun nodig.
Dat blijkt volgens voorzitter Gerard Schellekens van de Stichting Vrijwillig Leven
(SVL) uit een onderzoek onder 120 huisartsen. De SVL pleit voor het oprichten
van speciale steunpunten waar zowel artsen als suïcidale patiënten advies kunnen
krijgen over zelfdoding. Zij wil daarvoor steun van de overheid. Huisartsen zien
de steunpunten volgens Schellekens wel zitten, omdat zij dan niet meer alleen
de verantwoordelijkheid dragen" voor hulp bij zelfdoding. Artsen moeten zich tot
de steunpunten kunnen wenden voor advies en consultatie van een collega. Ook kunnen
ze hun patiënten eventueel doorverwijzen naar het steunpunt. Dat moet bestaan
uit een regionaal team met daarin een arts, een verpleegkundige en een jurist.
Het steunpunt wordt ook rechtstreeks toegankelijk voor mensen met een doodswens.
„Jaarlijks verzoeken zo'n tienduizend mensen om hulp bij zelfdoding. Drieduizend
worden ingewilligd. Als je arts niet mee wil werken, heb je een groot probleem",
zegt Schellekens. Hij benadrukt dat het niet de bedoeling is dat er een soort
loket komt waar je middeltjes kunt halen om zelfmoord te plegen. De Stichting
Vrijwillig Leven zet zich vanaf 1996 in voor mensen die op een 'waardige' manier
een einde aan hun leven willen maken. „Wij vinden het zelfbe- schikkingsrecht
van groot belang. Nu is het in feite zo dat een arts bepaalt of je mag sterven." Volkskrant,
23 oktober 2001, Vijf jaar voor vredesgeluksdood
Jan van der Putten: Euthanasie
is in China nog altijd onbespreekbaar. Andermans leven beëindigen blijft
moord, ook al gebeurt dat uit liefde en is verdere verpleging onbetaalbaar. Wel
geldt dat laatste tegenwoordig als een verzachtende omstandigheid. Daarom heeft
de 67-jarige Liang Wanshan, zo meldt het populaire Jeugddagblad van Peking, deze
maand van een rechtbank in Shanghai een voor Chinese begrippen mild vonnis gekregen:
voor het elektrocuteren van zijn 92-jarige ongeneeselijk zieke moeder kreeg hij
vijf jaar cel. In het Chinees heet euthanasie aniesi ('vredesgeluksdood'). Sinds
1992 wordt elk jaar een wetsontwerp voorgesteld om deze praktijk in bepaalde omstandigheden
toe te staan, maar een woordvoerder van het Nationaal Volkscongres weigert zelfs
mee te delen of er ooit over gedebatteerd is. De publieke opinie is snel aan het
veranderen: minstens 70 procent van de Chinese stedelingen is nu voorstander van
euthanasie, tegen 20 procent op het conservatieve platteland. Uit angst voor een
veroordeling durven artsen geen risico's te nemen. Een oncoloog zei in de krant
Shanghai Star dat hij in hopeloze gevallen de familie vraagt of ze de kostbare
behandeling wil voortzetten of niet. In het laatste geval, zei hij, 'laten we
de transfusiedruppels sneller vallen of gebruiken we normale medicijnen in plaats
van de meest effectieve, of sturen we de patiënt gewoon naar huis.' | Bezoek
de internetsite van:
 |
