Leeuwarder
Courant. 14 april 2007. Extra geld voor hulp stervende patiënten
(ANP) - Hospices, waar terminale patiënten de laatste
tijd van hun leven doorbrengen, kampen met gebrek aan geld. Dat komt
door de hoge kosten die ze moeten maken voor hun huisvesting. Om de
nood te lenigen, heeft staatssecretaris Jet Bussemaker (Volksgezondheid)
€ 2 miljoen beschikbaar gesteld. De laatste twee jaar is het aantal
zogeheten palliatieve zorgvoorzieningen sterk gegroeid. Er zijn er
nu zo'n 230, waarvan vier in Friesland (Leeuwarden, Sneek, Heerenveen,
Harlingen). Het hospice in Bennemastate Hurdegaryp sloot begin 2005
de deuren uit geldnood.
PZC. 14
april 2007. De dood van je broer of zus raakt aan je wortels
Carla
van de Merbel: De
broer van Silvia Lipman overleed vorig jaar april. Gerda van Leeuwen
verloor in de jaren zestig haar broertje. Veertig jaar geleden werd
daar anders mee omgegaan dan nu. Wat hetzelfde is gebleven, is het
gebrek aan aandacht voor het
rouwproces van de achterblijvende broers en zussen. Lipman
en Van Leeuwen hebben voor vanavond een lezing over dit onderwerp
georganiseerd. Silvia Lipman heeft twee broers, een tweeling. Eén
van hen overleed vorig jaar aan kanker. Hij is 43 jaar oud geworden.
Gerda van Leeuwen heeft ook twee broers. Haar ene broer was elf en
zij was vijftien toen haar broertje van één plotseling
overleed. Gerda: ,,Hij was een nakomertje. We waren zo blij met hem,
maar het was snel voorbij. Er bleek iets mis te zijn met zijn hartje.
Hij is gecremeerd. Ik wilde daar niet bij zijn. Ik heb hem ook niet
meer gezien; dat wilde ik niet. Mijn ouders vonden dat goed. Die hebben
me daarin goed begeleid." Maar de dag na de crematie moest Gerda
gewoon weer naar school. ,,Ik had tentamens. Alles ging door. Er werd
verder nergens meer over gesproken."........
Gelderlander
13 april 2007. 'Puber is goed in 't parkeren van rouw'
Niek Megens: Pubers die achterblijven na zelfdoding van ouders, broer,
zus of vriend, zijn kwetsbaar. Op 22 april komen ze bij elkaar in
Arnhem. Monique van ’t Erve schrijft over haar lotgenoten een boek.
Lachsalvo’s wisselen momenten van stilte en verdriet af. Humor en
zelfdoding? Het kan.
Als nabestaanden van mensen die uit het leven zijn gestapt, bij elkaar
zitten, dan is dat soms een feest van herkenning, hoe wrang dat ook
klinkt. Natuurlijk wordt er dan gelachen, zegt Monique van ’t Erve
(30). „Een kwestie van ontlading.”
Samen met rouwdeskundige Riet Fiddelaers-Jaspers schreef Van ’t Erve
vorig jaar het boek: Weg van mij, een werkboek voor kinderen die achterblijven
na zelfdoding. Het schrijversduo vulde daarmee een leemte op, want
over jonge nabestaanden van zelfdoding is nauwelijks iets geschreven.
Nu werken ze aan het vervolg, waarin jongeren, vooral pubers, vertellen
over de zelfdoding van hun vader, moeder, broer of zus, vriend of
vriendin. Dat boek komt begin volgend jaar uit. Bijna twintig interviews
heeft Van ’ t Erve erop zitten.
Eindhovens
dagblad. 13 april 2007. Geen plek voor nazaat Wesselman
Hans
Vermeeren: De naam Wesselman is onlosmakelijk verbonden
met de stad Helmond. Jonkheer Carel Frederik I Wesselman kocht in
1781 het Helmondse kasteel en de bijbehorende heerlijkheid. Zijn zoon
Carel Frederik II werd in 1841 door koning Willem II in de adelstand
verheven, en mocht zich jonkheer van Helmond noemen. Na diens dood
in 1853 bleven zijn nazaten kasteelheer van Helmond. Totdat dit middeleeuws
monument in 1921 aan de gemeente werd verkocht. Die het verbouwde
tot raadhuis. Het Helmondse kasteel verder was via de Eikendreef verbonden
met de Warande, het oude jachtgebied van de Heren van Helmond. Midden
in de Warande, op een eiland, is de begraafplaats van adellijke familie
Wesselman te vinden. Op dit tot gemeentelijk monument verklaarde eiland
bevinden zich een grafkelder en een aantal grafzerken. Niet alleen
van de familie Wesselman trouwens, maar ook van de familie Carp. Op
dat eiland is echter geen plek voor een van de twee dochters van de
laatste kasteelheer van Helmond: Emilie Trip-Wesselman. Zij overleed
in 1987, en werd begraven in Wassenaar. Haar dochter, de in Engeland
woonachtige A. Prentice-Trip, heeft het gemeentebestuur gevraagd haar
moeder in Helmond te mogen herbegraven. Het liefst in het familiegraf
- eigendom van de gemeente. En als dat niet kan in de kasteeltuin.
Die laatste plek, een door wandelaars veelgebruikte plek, wordt door
het gemeentebestuur sowieso als ongeschikt aangemerkt. Maar een plaats
in het familiegraf zit er ook niet in, zo hebben B en W besloten......
De Gelderlander.
12 april 2007. Japanse uitvaartverzorgers die zelf nooit begraven
worden
Wat
doen Nederlanders met hun doden? Gaan ze net als Japanners naar een
flatgebouw in de stad waarin de overledenen in een crematieoven worden
geschoven? En gaan ze daarna in het restaurant in die flat een kopje
thee drinken? De 68 Japanners die gistermiddag een excursie volgden
bij het Zevenaarse uitvaartverzorgingsbedrijf De Wit, kregen antwoord
op deze en honderd andere vragen van Marcel de Wit.
Via een tolk, want er was geen enkele Japanner bij die Engels sprak.
De 68 Aziaten zijn vakgenoten van uitvaartverzorger De Wit en ze knikten
uiterst beleefd, maar ook verwonderd toen Marcel de Wit vertelde over
de keus die Nederlanders hebben tussen cremeren en begraven.
In Japan is die keus er wegens ruimtegebrek al decennia niet meer.
Iedereen wordt er gecremeerd.
Mag het? Met die blik in haar ogen kijkt een jonge Japanse vrouw de
Zevenaarse uitvaartverzorger Marcel de Wit aan. Hij knikt toestemmend.
Dan strijkt haar rechterhand uiterst behoedzaam over het beige kant
en het witte satijn. Dat ze het erg mooi vindt, blijkt uit haar vriendelijke
Aziatische glimlach en de tientalle herhalingen van haar aaibewegingen
over de bekleding van de doodskist......
|
Bezoek
de internetsite van:
|