Leeuwarder Courant, 27 januari 1997, Kunstenares Koudum maakt 'integere' aula
Beeldhouwster Herma Bovenkerk uit Koudum wil aan de Heidenskipster- dyk een afscheidshuis plaatsen. Dw.z. een aula waar familie en vrienden op een persoonlijke manier afscheid kunnen nemen. Er komt ruimte voor het maken van muziek en het ontwerpen van kunst. Ze wil dit omdat ze de bestaande aula's wel als efficiënt maar ook als erg koud heeft ervaren.
Het architectenbureau Alberts en van Duinen (NMB en Gasunie) heeft al een schets gemaakt voor het gebouw.

Volkskrant, 27 januari 1997, Vrijers vallen uit de boom op een centsprent
Judith Koelemeijer: artikel over het rijksprentenkabinet en haar verzameling centsprenten (prenten ter leringe en vermaak, die zeer populair waren in de achttiende eeuw). Op een van de prenten uit de verzameling staat een levenstrap met een baby aan het begin en een lijk aan het eind, en de hel op de achtergrond. De tekst erbij luidt als volgt:
' Des Menschen op en ondergang valt den eenen zoet en de ander bang'.

Leeuwarder Courant, 28 januari 1997, Weer Joodse graven vernield in Harlingen.
Op de algemene begraafplaats zijn op het joodse gedeelte drie grafstenen venield. Anderhalf jaar geleden waren er ook al vernielingen aangericht, de daders zijn toen nooit achterhaald.

Volkskrant, 28 januari 1997, Colum Mirza, met als titel: Rouw
Kader Abdolah; schrijft n.a.v. de moord door de ouders op hun drie kinderen in Hoofddorp, hoe hij cultureel gezien in Perzië (Iran) met die ouders zou zijn omgegaan m.b.t. de rouw en grafbezoek.

Volkskrant, 28 januari 1997, Kapitaalkrachtige ouderen inzet concurrentiestrijd in thuiszorg
Jet Bruinsma: artikel over o.a. de ING die zich op de particuliere thuiszorgmarkt gaat bewegen. In het artikel wordt ook geschreven over het Thuiszorg Garantieplan van uitvaartverzekeraar Monuta. Het plan houdt o.a. in; dat men zich voor een paar tientjes per maand kan verzekeren voor thuiszorg als partner of kind overlijdt.

Leeuwarder Courant, 29 januari 1997, Joodse graven met 'barstend geweld' vernield.
Anko de Jong: uitgebreid artikel met foto over persbericht van gisteren in Leeuwarder Courant.

Volkskrant, 1 februari 1997, rubriek eigen geld, 'Onpartijdige notaris is een fictie'.
René Didde: artikel n.a.v. het proefschrift van notariszoon Joris Kocken met de titel: De hand van de notaris. Enkele van zijn kritische conclusies zijn: 'De notaris meet te gemakkelijk een standaardpakket aan (hij ontdekte o.a. dat notarissen standaard de anti-schoonzoon- of -schoondochterclausule in testamenten opnemen. Met deze clausule bepalen ouders dat hun vermogen na overlijden alleen bij hun eigen kinderen terecht komt, ook wanneer zij op goede voet leven met die partners van hun kinderen. Kocken vraagt zich af of zij dat wel willen, cliënten wordt niet altijd de keuze gelaten). Ook vindt hij dat de publieke taak van de notaris nogal eens wringt met die van de particuliere ondernemerspraktijk. Mensen die een testament willen laten opmaken werkt de notaris binnen drie kwartier de deur uit, want die komen toch nooit meer terug. Maar voor de makelaar die een b.v. wil oprichten, trekt hij rustig drie ochtenden uit. Want aan zo'n klant kan hij nog veel verdienen. Over de voorlichting van de notaris is Kocken ook niet tevreden, immers de klanten snappen meestal niets van de juridische taal. De folders van de Koninklijke Notariële Broederschap zijn volgens hem ook teveel reclame.

Leeuwarder Courant, 1 februari 1997, Uitvaartwereld stikt van de spelregels
Folkert van der Krol: paginagroot artikel over o.a de gouden toekomst van de uitvaartwereld gezien het toenemend aantal uitvaarten in de toekomst, over de regels, wetten en mogelijk- heden in de uitvaart. Het artikel haalt o.a. een aantal voorbeelden aan van 'goed geregisseerde uitvaarten', commentaren van bedrijven werkzaam in de uitvaart en schrijft ook iets over tipgeld (commissiegelden) en aasgieren in de uitvaartbranche.

(noot van de redactie uitvaart.org/gedenkboek.nl: ook dient men bij verstrooing in de tuin maar ook in andere gebieden te denken aan hoe lang blijft deze plek voor mij toegangkelijk. D.w.z. als men om wat voor redenen dan ook (bijvoorbeeld plotseling n.a.v. een handicap etc.)moet verhuizen kan men niet meer terug naar de plek van de verstrooing. Ook heeft men dan veelal ook geen zicht en rechten op wat met de verstrooiingsplek gebeurt, er kan bijvoorbeeld op worden gebouwd of de aarde waarop verstrooid is kan worden afgegraven etc. Dit kan voor een goede rouwverwerking soms erg nadelig kan zijn.